Encyklopedia Tradycji
Advertisement

Edward III (1312-1377) - król angielski, syn Edwarda II. Został królem po śmierci ojca w 1327. Doszedłszy do 18-go ku życia kazał kochanka matki, Mortimera, powiesić, a matkę, Izabelę, zesłał do Norfolku. Człowiek bez wielkich cnót ani przywar, w wojnie ze Szkocją zwyciężył pod Halidon Hill i zdobył Berwick (1333).

Spór sukcesyjny[]

W 1328 umarł wuj jego, Karol IV Piękny, ostatni król francuski ze starszej linii Kapetyngów. Zastosowano prawo salickie, zabraniające kobietom dziedziczenia lenna i tron francuski przeszedł do Walezjuszy, będących młodszą linią Kapetyngów. Ale Edward zażądał korony francuskiej dla siebie, jako spadku po swej matce, siostrze Karola IV. Stąd wynikła wojna stuletnia. Obok sporu sukcesyjnego złożyło się na tę wojnę kilka innych przyczyn:

  1. pomoc, okazywana przez Francuów Szkotom;
  2. wspomaganie przez Anglików miast flandryjskich w ich walce z Francją o samorząd;
  3. władanie przez Anglię resztkami olbrzymich lenn.

Zwyciestwa nad Francuzami[]

24.11. 1340 Edward, przy pomocy Flamandczyka Artewelde zniszczył flotę francuską pod Sluys przy ujściu Skaldy, a potem w bitwie pod Grecy nad Sommą (1346) pokonał znacznie liczniejszą armię francuską. W 1347 zdobył po dłuższym oblężeniu Calais, główny port francuski na północy, wysiedlił stąd Francuzów, a domostwa rozdał Anglikom. Odtąd Calais stało się miastem angielskiem i pozostawało w posiadaniu Anglii do roku 1558.

Zwycięstwo nad Szkotami[]

Szkotów Edward rozbił pod Nevill's Cross (Durham) i wziął do niewoli króla Dawida Bruce, którego trzymał w Tower.

Czarna śmierć[]

W roku 1349, w którym Edward utworzył order Podwiązki, czarna śmierć wybiła połowę ludności w Anglii. Płaca robocza wzrosła w dwójnasób. Ażeby zapobiec temu Edward wydał w 1351 roku Statute of Labourers.

Zwycięstwo pod Poitiers[]

19.IX.1356 południowa armia angielska pod wodzą syna Edwarda, zwanym od czarnej zbroi księciem Czarnym, spotkała się pod Maupertuis, koło Poitiers, z królem francuskim Janem Dobrym. Angielscy łucznicy, schronieni za żywopłotem z głogu, odparli ataki rycerstwa francuskiego, a gdy mały oddział sprzymierzonej z Anglikami konnicy gaskońskiej zaszedł tyły Francuzom, król Jan poddał się. Przesiedział on trzy lata w niewoli na zamku windsorskim. UT

Advertisement