Biała Dama z Lewoczy to historia Julii Geci-Korponay, żony dowódcy lewockiego zamku, którą widywano pośmiertnie jako ducha w białych, zwiewnych szatach przechadzającego się po murach miasta. Autentyczność postaci jest bardzo niepewna.
Był wiek XVIII, wojska cesarskie oblegały Lewoczę. Julia, wyprawiwszy męża na wojnę, urządziła w domu bal. Podczas tańców i zabaw wykradła komendantowi Lewoczy klucz do tajnej bramy, wpuszczając przez nią wojska nieprzyjaciela. Zdradziła męża i rodzinne miasto, kierując się wielką miłością do dowódcy wojsk cesarskich. Jednak wkrótce przeszła na stronę obrońców Lewoczy, za co spotkała ją kara ze strony kochanka: umieścił ją na zamku Czerwony Kamień. Dwa lata znosiła ciężkie więzienie, aż została stracona w mieście Rab na ziemi węgierskiej. Po śmierci jej duch powrócił do rodzinnej Lewoczy, spacerując odtąd po murach okalających miasto.
Wokół postaci Julii osnuta jest fabuła Białej Damy z Lewoczy, książki węgierskiego autora, Móra Jókaia, należącej do nurtu awanturniczej powieści historycznej. W jego wersji Julia Korponay nie była zdrajczynią, znaczący był jej udział po stronie mieszczan i węgierskiej szlachty podczas powstania Rakoczego. Już po Pokoju w Satu Mare w 1711 roku została oskarżona o wystąpienia w innym powstaniu przeciw Habsburgom. Mimo tortur nie wydała towarzyszy, przez co została stracona.